Kapibara to ssak należący do rzędu gryzoni – tak samo jak myszy, szczury, kawie domowe (czyli świnki morskie), szynszyle czy wiewiórki. Jednak w porównaniu z wymienionymi gatunkami, kapibary są bardzo dużymi zwierzętami. Osiągają masę nawet do 65 kg!
Pierwsze wzmianki o kapibarach pochodzą z drugiej połowy XVIII wieku. Opisał je słynny szwedzki przyrodnik Karol Linneusz. Co ciekawe, zaliczył je do rodziny świniowatych, przez co kapibara przez wiele lat uchodziła za jeden z gatunków świń. Z tego powodu gryzoń do dziś często bywa nazywany świnią wodną. Nazwa „kapibara” w języku guarani oznacza stworzenie żywiące się trawami.
Skąd pochodzą kapibary?
Kapibary wywodzą się z Ameryki Południowej. W naturze żyją głównie na podmokłych obszarach – w lasach równikowych i monsunowych Kolumbii, Brazylii i Wenezueli. Ponieważ łatwo przystosowują się do różnych warunków, spotkać je można także w Argentynie czy Urugwaju. Wybierają tereny w pobliżu zbiorników wodnych. Chętnie trzymają się także ludzkich osad, gdzie mają pod dostatkiem pożywienia i w mniejszym stopniu zagrożone są przez drapieżniki.
Kapibar nie hoduje się na masową skalę, choć w Ameryce Południowej można spotkać farmy tych zwierząt. Tam utrzymywane są z przeznaczeniem na skóry. Jeszcze rzadszym zjawiskiem jest hodowla kapibary jako zwierzęcia domowego. Te egzotyczne stworzenia często za to można spotkać w ogrodach zoologicznych.
Jak wygląda kapibara?
Kapibara występuje w dwóch odmianach – kapibara wielka i kapibara mała. Zasięg występowania tej drugiej ogranicza się do Panamy i północnej części Kolumbii. Dlatego mówiąc o kapibarach, najczęściej ma się na myśli powszechnie występująca w Ameryce Południowej kapibarę wielką. Jest ona największym z żyjących współcześnie gryzoni. Osiąga masę ciała nawet 65 kg (rekordzista ważył 91 kg!). Ma średnio 120 cm długości i wysokość w kłębie do 65 cm.
Kapibary mają dość krępą budowę ciała, dużą głowę (z oczami, nozdrzami i małymi uszami zlokalizowanymi na jej szczycie, co ułatwia zwierzęciu pływanie), krótkie, mocne łapy (przednie – cztero-, a tylne – trójpalczaste) zakończone pazurami, a także szczątkowy ogon. Palce kapibary łączy błona pławna – to kolejna cecha, dzięki której kapibary są świetnymi pływakami.
Jak wszystkie gryzonie, kapibara ma silne siekacze, które rosną całe życie. To zwierzę obdarzone świetnym wzrokiem, słuchem i węchem. Skóra kapibary jest cienka, brązowa, pokryta rzadką, szorstką sierścią o czerwono-brązowym zabarwieniu na grzbiecie, a żółto-brązowym – na brzuchu. Inaczej niż u innych gryzoni, w skórze kapibary znajdują się gruczoły potowe. Samce mają na pysku gruczoły zapachowe, z których w okresie godowym (by wabić samice) wydobywa się żółtawa wydzielina o zapachu piżma.
źródło:
https://fera.pl/kapibara-jak-wyglada-i-jakie-ma-obyczaje-najwiekszy-gryzon-na-swiecie.html